نمایشگاه «ناطور باد» با آثاری از ساوالان جماعتی

نمایشگاه «ناطور باد» با آثاری از ساوالان جماعتی در گالری آتبین برگزار شد. این مجموعه در فضایی آرام و خلوت به نمایش درآمده بود و مخاطب را از همان لحظه‌ی ورود، به دنیایی رؤیایی و شاعرانه می‌کشاند. موضوع محوری آثار، طبیعت و به‌ویژه درختان بود؛ اما نه به شکلی صرفاً بازنمایانه، بلکه به صورتی انتزاعی و تخیلی که بیشتر به جهان درونی انسان‌ها اشاره داشت تا منظره‌های بیرونی.

گالری فضایی روشن، تمیز و خلوت داشت. نورپردازی با دقت انجام شده بود و تمرکز را بر خود آثار معطوف می‌کرد. تابلوها روی دیوارهای سفید و با فاصله‌ی مناسب از هم نصب شده بودند که امکان تأمل و مکث برای هر اثر را فراهم می‌کرد. بیشتر نقاشی‌ها در قالب‌های افقی و با رنگ‌های عمیق و تاریک اجرا شده بودند. اما در بعضی موارد، چند بوم عمودی کنار هم قرار گرفته و چشم‌اندازی افقی و وسیع را شکل می‌دادند؛ انگار از پنجره‌ای بزرگ به منظره‌ای خواب‌گونه نگاه می‌کردیم. این شیوه‌ی ارائه، حسی از تماشای طبیعتی دور و مرموز را منتقل می‌کرد.

در نگاه اول، فرم درختان ممکن است تار و ناپیدا به نظر برسد، اما با کمی دقت، جزئیات شاعرانه‌ای در نور، رنگ و بافت آثار دیده می‌شد. رنگ‌های غالب، ترکیبی از قهوه‌ای، زرد، سبز، سیاه و سایه‌های گرگ‌ومیشی بودند که گاهی با لکه‌هایی از نور یا رنگ‌های تند مثل سرخابی شکسته می‌شدند.

در این مجموعه، هنرمند انگار جوهره‌ای از امپرسیونیسم را با بیانی شخصی بازآفرینی کرده؛ جایی که کاردک‌گذاری‌های پرحس و بافت‌دار، نه برای توصیف دقیق جزئیات، بلکه برای القای نور و فضای احساسی به کار رفته‌اند. درختان در فضایی محو و مه‌آلود ظاهر می‌شدند، انگار در حال فراموشی یا تولدی دوباره‌اند؛ بی‌زمان، بی‌مکان، اما زنده. یکی از تابلوهای چشم‌گیر، اثری با زمینه‌ای شبیه غروب و درختانی تیره در میانه بود که حسی از سکوت، سنگینی و رمزآلود بودن را به بیننده منتقل می‌کرد؛ فضایی که مخاطب می‌توانست آزادانه در آن گم شود و مثل وقتی که آدم در میان ابرها دنبال شکل آشنا می‌گردد، میان شاخه‌ها و برگ‌های محو و تیره، معنایی شخصی یا احساسی پنهان را کشف کند.

متنی که روی دیوار ورودی نمایشگاه نصب شده بود، نشان می‌داد که نگاه هنرمند به طبیعت، نگاهی فلسفی و عاطفی است. درختان نه فقط به‌عنوان موجوداتی طبیعی، بلکه به‌عنوان حافظان تاریخ، فرهنگ و حیات انسانی دیده شده بودند. این نگاه در لایه‌های مختلف آثار بازتاب پیدا کرده بود و تجربه‌ای شاعرانه، و تأمل‌برانگیز برای مخاطب به‌جا می‌گذاشت.

نمایشگاه «ناطور باد» تجربه‌ای متفاوت از مواجهه با نقاشی طبیعت بود؛ تجربه‌ای که در آن مرز میان واقعیت، خیال و خاطره‌ محو شده و درختان، نه‌ به‌عنوان پس‌زمینه، که در نقش شخصیت‌های اصلی یک روایت تصویری ظاهر شده بودند.